Het is zover. We hebben ons eerste bod uitgebracht op een huis in Noord-Spanje. Gelegen in een vallei, vier hectare grond erbij en genoeg mogelijkheden om extra accommodatie te creëren (voor vrienden en familie). Ons bod werd diezelfde avond afgeserveerd door een emotionele verkoper. Wat reparatiewerkzaamheden bleken noodzakelijk. We zijn inmiddels weer on speaking terms en we kijken wel of we er nog een vervolg aan gaan geven.

In diezelfde vallei, letterlijk een kilometer verderop, staat een ander kandidaat-huisje waar we interesse in hebben. Deze plek heeft iets meer dan een hectare grond en werkelijk alles moet vervangen worden. Maar het uitzicht! Speciaal voor deze locatie hebben we een advocaat in de arm genomen om uit te zoeken of het eigendom overdraagbaar is. Da’s namelijk vaak de hamvraag in Spanje. Bezittingen worden generaties aan elkaar doorgeschoven en iets laten vastleggen in een notariële akte, bijvoorbeeld het aantal vierkante meters van een huis of de hoeveelheid terrein, wordt op het platteland in de regel vergeten. We hebben al flink wat Nederlanders hier nat op zien gaan (vaak nadat er 10% aanbetaling is gedaan).

Verscheidene mensen die we hier ontmoet hebben, suggereren los van elkaar dat ik (Ard) makelaar zou moeten worden. Waarschijnlijk omdat ik zo’n beetje alles wat te koop staat in de regio uit m’n hoofd ken en niet te beroerd ben om opgedane kennis te delen. Dus mocht je overwegen om naar Noord-Spanje te verhuizen, neem gerust contact met me op 😉

Wij geven onszelf nog een tijdje om een plek te vinden die bij ons past. Eerlijk gezegd is ’t iets uitdagender vooraf ingeschat. Ja, er staat heel veel te koop, maar echt interessante deals zijn moeilijk te vinden. Verkopers hebben er namelijk geen moeite mee als een pand jaren te koop staat (voor een te hoge prijs of omdat papierwerk niet geregeld is) en daarmee in complete staat van verrotting belandt. Ook zijn wij niet de enigen die jagen op een huis mét bruikbare grond. Spanjaarden uit grootstedelijk gebied hebben hun weg naar Asturias weten te vinden. En niet te vergeten natuurlijk, de mensen die verrekte veel op ons lijken, die hun kans wagen in het buitenland. We zullen dus nóg beter ons best moeten doen. En een beetje geluk afdwingen along the way.

Juul kan zich inmiddels geen leven meer voorstellen zonder Carmen, haar opvangouder voor drie dagen in de week. Pijnlijk is natuurlijk voor haar ouders dat zij ingehaald worden als het gaat om beheersing van de Spaanse taal. Daar sta je dan met Google Translate uitdrukkingen te vertalen om zo je dochter te begrijpen. Wie had dat twee maanden geleden gedacht. We wandelen veel, leren de Spaanse manier van leven steeds beter waarderen en genieten van het zachte weer. Want de zon, die schijnt hier gewoon veel vaker dan in Nederland. Maar eerlijk is eerlijk, ‘s ochtends is het hier binnen (je leest het goed) vaak zó koud dat Wim Hof klappertandend in z’n bedje zou blijven liggen. 9 graden is geen uitzondering. Skipak aan dus bij Juul en proberen de boel iets warmer te maken met een pelletkachel die hartverscheurend jankt en er een aantal uur over doet om de benedenruimte te verwarmen naar een comfortabele 14 graden.