Aan het fenomeen Pica-Pica valt hier met geen mogelijkheid te ontkomen. Hysterische kleuren, dansjes en liedjes die zich ongevraagd verankeren in je lichaam.

We hebben het hier over een Spaans muziektrio, opgericht in 2011 en inmiddels vrijwel onafgebroken op succestournee door het thuisland en Latijns-Amerika. Ook op YouTube een graag geziene gast: daar kunnen ze rekenen op ontelbare views en piepjonge fans.

Vanaf het moment van kennismaken bij haar gastouder kan onze dochter er geen genoeg van krijgen. Lief neuriënd wordt ze ’s ochtends wakker met een Pica-Pica nummer naar keuze. Gedurende de dag worden alle registers opengetrokken en rond het avonduur wordt er bij voorkeur zacht prevelend gezongen over de koe die een bloem koopt en ‘m vervolgens opeet en daar verdriet van heeft. Teksten die blijkbaar raken aan de diepste verlangens en angsten in de ziel van een jong kind. 

Vindt ze mijn 90’s soft rock ballads die ik graag luister in de auto al snel teveel herrie, het feestgekletter van deze drie kan altijd op een blijde begroeting rekenen. En werkelijk iedereen in Spanje kent Pica-Pica. Opgeschoten jongens zijn niet te beroerd om een liedje mee te zingen. Senioren die nauwelijks zelfstandig hun stoel aan kunnen schuiven, vinden hun levenskracht weer terug bij het horen van een gouwe ouwe.

In haar begindagen zag Pica-Pica er nog best fris uit. 14 jaar later heeft de tand des tijds genadeloos toegeslagen. Dat niet kunnen of willen accepteren, is wat ik zie wanneer ik beelden van Pica-Pica onder ogen krijg. Alle drie hard op weg naar de 50. De iets te strakke outfits en de gepoederde gezichtjes doen nu vooral griezelig aan. Wat spoken die mensen uit als niemand kijkt, vraag je je dan af. Een goed gemanicuurde cokeverslaving zegt de één (hoe kun je anders de ene na de andere caleidoscopische show afwerken op deze leeftijd?), een histrionische persoonlijkheid, zegt de ander. Hoe het ook zij. Ik kan er niet omheen. Vandaag hoorde ik mezelf in een onbewaakt ogenblik mompelen:

‘El patio de mi casa es particular’